De Smokkelaarstrail

Het is al vroeg druk bij het restaurant ‘Roovertsche Leij’ in Goirle. De Brabantse gemoedelijkheid viert hoogtij. Maar ook onze zuiderburen hebben hun gezellige invloed zo merken we tijdens het lopen aan ons gezelschap. Bekijk hier de foto’s!

Zo gaat het, vriendelijkheid en de ontspannen rust, ook bij de start, kenmerkend voor de trail en de trailrunner. Geen nerveus gedoe of voordringen, zoals vaak bij massale asfaltevenementen. Bij de Smokkelaarstrail sowieso zinloos want er is in het geheel geen tijdregistratie. Mooi en eigenlijk zoals ik de trail zelf het liefste zie. Want bij trailrunning is de tijd ondergeschikt aan het ‘beleven’, hardlopen in het nu, geconcentreerd kijkend naar je pad en ruikend, voelend aan de natuur. En als je maar niet aan dat gevoel voorbij rent mag je ook best hard lopen…

Het grensgebied tussen Tilburg, Goirle en het Belgische dorp Poppel was in de vorige eeuw een geliefd en berucht smokkelgebied. Grote smokkelploegen van zo’n 40 man wisten ‘s nachts hun weg te vinden door de uitgestrekte bosgebieden. De vele paden en veldweggetjes vormden het decor van spannende smokkelnachten met confrontaties tussen smokkelaars en douaniers. De Smokkelaarstrail loopt voor een groot deel over deze historische smokkelpaden in het grensgebied tussen Nederland en België.

Jilles, Maarten, Mariël, Ruud, Nel en Els doen de 12,5 km. Alrik, Annet, Chea, Gijs, Ineke en Ron de 26,5 km. Allen met succes!

Honderd meter na de start al de bossen in. Eerst wat brede paden, lekker de ruimte. Voor ons zijn al zeven groepen gestart, met voldoende tussenruimte om elkaar niet in de weg te lopen. Die spreiding blijkt heel effectief maar ook bij inhalen is het altijd dag of hoi en geen gedrang.

Al gauw doemen de single tracks op, smalle bochtige paadjes door het bos. De zon maakt het warm, maar niet te, de bomen bieden schaduw. Je ruikt het bos en blije vogels moedigen ons aan.

Na vier km steken we de grens over met België. in dit deel lopen we echt over de historische smokkelroutes tussen Tilburg en Poppel. De rijk beboste omgeving in de driehoek tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel, met haar vele veldweggetjes, was in de vorige eeuw een gedroomd terrein voor smokkelaars. Smokkelen was een lucratieve sport, waaraan flink verdiend kon worden door de prijsverschillen van boter, sigaretten, suiker en jenever. Douane en smokkelaars bedreven deze ‘sport’, de één om de ander te vangen of juist te ontlopen. In dat allemaal in dit gebied, over deze paadjes. Grappig om met die gedachten onderweg de trail te lopen.

Na zes km zijn we weer in Nederland, alleen te zien aan de oude grenspaal bij het bruggetje over het riviertje de Roovertsche Leij. Het valt ons op dat de vogels in België geluidloos zijn. Hoe dan ook, in Nederland zijn de vogels weer terug. Net als de single tracks, die nu soms toch wel heel smal zijn. Vlak langs een verlaten vennetje. Je voelt de natuur, het hoge gras dat langs je benen kriebelt. Of een tak met dennennaalden die door je haar strijkt, of gewoon over je hoofd…haha. Een mooi stuk volgt, tussen de twee draaihekjes in. Vrij snel gevolgd door een stuk dwars door het bos over een ‘paadje’ overvloedig bezaait met sprokkelhout, stronken en kuilen. Goed uitkijken!

Een stuk met bredere paden volgt, af en toe een strook mul zand en bossen met hoge dennenbomen afgewisseld met laag struikgewas. Het bos ademt zijn geur. Prachtige paddenstoelen precies zoals in mijn kleuterboekjes. Hier en daar wordt het wat zwaarder. Een verward konijntje dat er als een haas vandoor gaat. De verzorgingspost doemt op. Wat een lekkernij en vriendelijkheid. Je zou zomaar wat eten van iets wat je anders niet doet. En…niet iets ‘meegraaien’ en meteen doorrennen, nee, gewoon even de tijd nemen om iets te eten, te drinken en te kletsen. En dat deden we. Ook even bijkletsen met onze Belgische kompaan. Een goed voorziene verzorgingspost met een gastvrij onthaal dat velen heel welkom is na zo’n 14 km trailrunnen.

Het laatste stuk – zo voelt het, maar toch nog wel 12 km – met alweer prachtige single tracks die de vorige zelfs overtreffen in smalte en bochten. Wel goed uitkijken! Met overhangend gras dat opnieuw mijn benen masseert. Wat een immense stilte zeggen we tegen elkaar. Een verrassend slingerpaadje door het bos, voortdurend korte klimmetjes en dalen en scherpe bochten. Een mooi technisch stuk, dansend door het bos, hoewel…de afgelegde afstand laat zich voelen. Even doorzetten.

En dan. Tja, het laatste stuk alweer van een mooie trail. De tijd staat stil én vliegt daardoor. Je zou eigenlijk wat langzamer willen lopen om de finish uit te stellen. Maar ja, dat lukt dan weer niet. Aan de finish wacht een warm onthaal. Een worstenbroodje, een pakje smokkelaarsboter en veel gezelligheid en tevreden gezichten bij die er al zijn en bij het wachten op de anderen. De Smokkelaarstrail…een trail zoals een trail hoort te zijn, in al zijn facetten.

Hessel en Bert: bedankt voor de organisatie van deze schitterende trail!!