Sierre-Zinal Mountain Trail – La Course des Cinq 4000

(klik op de foto voor een vergroting)

Het regent zoals het al dagen doet in de Alpen. Ik klim al een tijd en loop in de modder. Glibberend op de rotsen probeer ik te blijven glimlachen. Plotseling glij ik uit, roetsj ik naar beneden en maak een zachte landing in een mooie duinpan in Meijendel. De zon schijnt en ik ben niet meer alleen, ook Kilian geniet van Meijendel. We lopen door en Kilian lost op. Even later ben ik bij Chandolin op 2000 mtr hoogte. Nog een flinke klim te gaan en ik heb er zin in. Dan schrik ik wakker…

In de bus van Zinal naar Sierre is het stil. Iedereen lijkt het parkoers te overdenken. Naast de voorbereidingen op de RtdAlps en de 54 km Trail d’Orval heb ik het parkoers aan het begin van onze vakantie twee weken geleden al een keer gelopen. Op zaterdag de eerste helft van Sierre naar Chandolin met nagenoeg alles klimmen en op maandag de tweede helft van Chandolin naar Zinal. Redelijk ontspannen neem ik het parkoers in gedachten nog een keer door.

Als de bus aankomt in het startgebied bij Sierre is het al druk. De zon schijnt. Heel bijzonder om ‘samen’ met de wereldtop aan trailrunners de warming-up te doen. Kilian, Sage, Jim, Rémi, Thibault, Holly, Maude, Judith, Ruth, Silvia en Simone, ik kom ze allemaal tegen. Sierre Zinal is één van de zes wedstrijden van de Salomon Golden Trail World Series, verspreid over Europa en de VS. De afsluitende wedstrijd is de Annapurna Trail in Nepal. Sierre-Zinal is een van de oudste en mooiste bergraces van Zwitserland en een belangrijke maatstaf in de internationale wereld van het mountainrunning. Sierre-Zinal kent ook een ‘Tourist-klasse’ (zeg maar recreanten) maar ik doe met de ‘Coureurs’. De wedstrijd dus – mijn verstand riep niet nodig maar mijn hart zei doen!

Een beetje gespannen het startvak in. Het is ook best spannend hoewel de sfeer er heel vriendelijk, gemoedelijk en ontspannen is. Na een eerste, goed begaanbare km vals plat gaan we het bos in en neemt het stijgingspercentage toe. Een enkeling hiket, ik blijf rennen in een comfortabele cadans. De singletrack is hier en daar behoorlijk rotsig en soms zo smal dat je voorganger je dwingt tot zijn of haar keus – hiken of rennen.

Na 3 km met 400 htm begint bij Niouc het echte klimwerk met enkele stukken van 34% (zie Extreem Lopen van Ian Corless). In de komende 3 km wachten hier 800 htm! Een imponerend begin. Ik ken het stuk van de training en dit is echt heel, heel pittig. Veel hiken, regelmatig klauteren en heel af en toe rennen. Het mooie van die variatie is dat de spierbelasting telkens verschilt waardoor je de diepe spiervermoeidheid uitstelt. Dat werkt echt! Het helpt dat ik weet dat er – zoals altijd – een eind aan komt. Denk niet dat het geen pijn doet! Schreeuwende spieren zijn niet te voorkomen. Je weet dat het komt en dat het erbij hoort. Ik glimlach mijn zware benen weg. Op de helft van dit steile deel is bij Beauregard midden in het bos de eerste, goed voorziene verzorgingspost.

Na totaal een kleine 6 km neemt het stijgingspercentage weer af. Het overgrote deel van de volgende 5 km met 400 htm zijn ‘runable’. Halverwege dit deel – we hebben de bossen achter ons gelaten – is de 2^e verzorgingspost op een groene Alpenwei die Ponchette heet. Bomen worden steeds zeldzamer…

Na totaal 10 km met 1500 htm gaat het klimwerk over in nagenoeg vlak (relatief…). Dat voelt al gauw lekker. Mijn beenspieren herstellen weer en het prettige gevoel neemt samen met de snelheid toe. Na een korte, makkelijke afdaling kom ik bij de 3^e verzorgingspost aan de rand van het piepkleine bergdorpje Chandolin. Veel publiek hier dat gemeend enthousiast aanmoedigt. Alles helpt…

De 4 km naar het kabelbaanstation Tignousa gaan gemoedelijk op en neer. Dit stuk hebben Marianne en ik ook een keer heen en terug gewandeld. Met de kabelbaan vanuit St. Luc omhoog, wandelen, en weer met de kabelbaan naar beneden. Bij het bergstation vind ik de verzorgingspost. En na Tignousa neemt het ontspannen tempo flink toe in de overwegend vlakke 2 km.

Dan komt, heel klein in de hoge verte, Hotel Weisshorn in zicht. Niet te missen, eenzaam boven op een kale top in de middle of nowhere, geliefd bij bergwandelaars en wintersporters. Daar kom ik niet zomaar want het is weer zo’n 2 km afwisselend klimmen en rennen. Met zelfs een stukje kettingwerk. Niet echt gevaarlijk of zo, maar rechts van de singletrack wel heel diep… Hier en een stukje verderop zijn de adembenemende vergezichten op de vijf besneeuwde 4000m-toppen (la Course des Cinq 4000): de Weisshorn, de Zinalrothorn, de Obergabelhorn, de Dent Blanche en de Matterhorn. Het mooiste zicht op de top van een berg heb je als je er niet bovenop staat, toch? Vol verwondering sta ik even stil om te kijken. Als je wilt rondkijken moét je wel stilstaan want als je rent moet je op deze hoogte gefocust blijven op je grillige pad. Bij het hotel wachten cola, water, banaan, spons en een zouttablet op mij. Bij elke verzorgingspost word je in de watten gelegd. Alles voortdurend vriendelijk en goed verzorgd!

Nog een klein stukje klimmen naar een plek waar je tussen de lucht en de aarde loopt en het gevoel van vrijheid overheerst. Een plek waar je letterlijk met je hoofd in de wolken loopt terwijl je voeten nog net de grond raken. Met nederig respect voor de onverzettelijke berg en zonder je focus te laten verslappen want het is verstandig de aarde te blijven voelen…

Na totaal 21 km zit het klimwerk erop. Het lopen op deze grote hoogte gaat me goed af. Bij het eerste stukje downhill moeten mijn spieren weer even schakelen. Met een heel andere spierbelasting is het bijzonder om te voelen dat je ontspannen op souplesse het tempo weer kunt opvoeren. De dunne ijle lucht laat me wonderlijk licht lopen. Dat is niet echt zo maar ik bedenk het zo in mijn hoofd. Ik realiseer me dat ik blij ben met het superlichte S/Lab loopsetje en mijn comfortabele, lichte Salomon trailschoenen S/Lab Ultra 2. De soepele rockplate daarin is niet overbodig.

Grote stukken zijn goed begaanbaar maar af en toe is het ook heel rotsig met hier en daar een heel kort, fel klimmetje. Wel blijven rennen maar goed uitkijken is de kunst. Dat lukt niet altijd want een opstandig rotsblok protesteert tegen mijn tempo. Gelukkig kan je ook struikelen zonder te vallen, je loopt dan ‘gewoon’ een stukje heel hard zodat je benen je bovenlichaam weer inhalen…

Na Nava (gewoon een rots) en een paar slokken water volgen er 2 km met een redelijk steile afdaling van zo’n 10%. Onderweg weer een mooi uitzicht op de vijf besneeuwde toppen zo weet ik van mijn training hier. En zo zie ik in mijn ooghoeken. Ik neem er nu niet echt de tijd voor, het is tenslotte een wedstrijd. Dit is lopen in het nu, gefocust, de berglucht schoont je hoofd, de imponerend prachtige omgeving geeft je energie…

Bij een grote Alpenwei genaamd Barneuza is de laatste verzorgingspost met 3 km vals plat omlaag, af en toe goed beloopbaar maar voor het overgrote deel heel, heel technisch met onregelmatig grote grillige rotsen. Ik spring van rots naar rots. Het tempo is relatief, ik ben tenslotte geen springbok hoewel ik doe alsof. Met een heel kort grondcontact is er geen tijd om te zwikken of uit te glijden toch? Vlak voordat we de bossen weer induiken is in het diepe dal heel klein Zinal zichtbaar.

In de laatste anderhalve km voor de finish maak je een ‘val’ van ruim 400 meter. Over slechts 700 meter daal je er 300 en dat is echt heel steil. Niet technisch dus rustig laten rollen. Het helpt me dat ik het kén. En kán, na de vele techniektrainingen.

In de verte is de finish hoorbaar en kort erna ook zichtbaar. De laatste 500 meter ziet het zwart van het publiek. ‘Mooi lopen’ is geen kunst, het publiek laat je zweven naar de finish. Marianne volgt me op haar telefoon via de Garmin Live Track zodat ze precies ziet waar ik ben om me op tijd bij de finish te spotten. Ze weet er een mooie foto van te maken en wacht me op na de finish.

Ik ben er…blij…en vooral een tevreden gevoel. Een mooie wedstrijd, leuk om ook zo eens een trail te lopen waarbij de tijd er wél toedoet. De 6^e plaats bij de Veteranen III (van de 42 gefinishten) en… eerste M65+. Met een prachtige medaille als blijvende herinnering waarop met Zwitserse precisie een uniek stukje rots is aangebracht van de top van de Weisshorn op 4506 meter hoogte.